Gesprekken uit de praktijk met leiders en lijders.
Twee stappen vooruit en een stap achteruit. En soms ook twee stappen achteruit. 42 Jaar en werkend in de jeugdzorg. Hij is kritisch maar vindt weinig steun. Hij gaat zijn eigen weg, neemt zijn eigen beslissingen en communiceert steeds minder. Met name zijn teamhoofd negeert hij. Hij zoekt steun bij zijn collega’s, zijn teamhoofd waardeert dit niet. De situatie escaleert en hij komt voor begeleiding. Hij neemt de gelegenheid zijn verhaal te vertellen. En hij ziet de link tussen zijn verleden en zijn huidige thema’s en gedragspatronen. Er worden doelen geformuleerd. Stapje voor stapje hoor ik in zijn verhaal veranderingen: hij heeft een paar rustige gesprekken met zijn teamhoofd, houdt op gewenste momenten zijn mond. Dan zit hij weer in zak en as: weggelopen uit het gesprek met zijn teamhoofd, negeren van bepaalde collega’s, een stap terug. Dan weer wordt uit zijn verhalen duidelijk hoe hij gesprekstechnisch gezien sprongen maakt en ook privé het geleerde meer toepast en zelfs het gesprek met zijn moeder aangaat. Ik verwoord naar aanleiding van zijn verhalen datgene wat hij doet. Ik laat hem zien dat hij gesprekken weer aangaat, zaken helder verwoordt, rustig blijft, luistert naar anderen ondanks dat hij de neiging heeft weg te lopen. Zelf lijkt hij het niet zo te zien en/of te accepteren. Positieve gevoelens lopen niet in gelijke mate mee.
Wat er over te vragen en te zeggen valt
Opvallend bij hem is het verschil tussen de vooruitgang op gedragsniveau en het gevoel dat hij er bij heeft. Het lijkt zo moeizaam te verlopen. En ikzelf trap in de valkuil hard te gaan werken en dan weer eens dit en dan weer eens dat erbij te halen.
Soms duurt het langer voordat iemand zijn thema’s, oude gedragspatronen enz. helder heeft. En om te accepteren dat als jij wilt dat er iets verandert ook jij degene bent die moet (beginnen met) veranderen. Dit kan tijd en energie kosten (zie mijn blog: geven of nemen?). Ook ik heb mijn moedeloze momenten in deze begeleiding. De verandering verloopt verre weg van ‘organisch’. Ik heb teruggeblikt om te kijken wat er allemaal op ons pad kwam.
Wat wil je precies … maar het kan niet altijd precies zoals jij wilt en dan dien je zaken te accepteren. De ander kan bijvoorbeeld ondanks dat hij jou begrijpt, met handen en voeten gebonden zijn aan bepaalde regels (en in de huidige zorg zijn die er veel).
Welke zijn de doelen naast het doel dat je geformuleerd hebt, wat speelt er op nog dieper niveau (boosheid op zijn moeder, oude verwachtingen die steeds weer opkomen?).
Automatismen zijn diep is ons verankerd. Er hoeft maar iets te gebeuren en ze zijn er weer.
En waarvoor doen we alle moeite? Wat moeten we doen voordat het beter gaat. Dit tekeningetje staat in menig cliëntenschrift.
Wat doe je met je successen?
Het was voor ons beiden een kwestie van volhouden!
Tip
Deze keer maar één tip.
Hoe kun je een verandering volhouden? Lees mijn gratis E-book: Volhouden, de kern van veranderen. Ga naar mijn website www.paulienvankessel.nl om het te downloaden.
